| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2007-07-02 |
| Mam pytanie odnośnie imion Jakub i Kuba. Mojemu tyle co narodzonemu synkowi chciałam i nadal chcę nadać imię Kuba, jednakże USC robi problemy, ponieważ uważa, że Kuba to zdrobnienie od Jakuba. Ja jednak mam tutaj wątpliwości, ponieważ według dra Jana Grzeni są to dwa różne imiona. Chciałabym prosić o informacje, czy jest to faktycznie prawda, nadmienię, że nie mogę nigdzie dostać Słownika imion wydanego przez PWN autorstwa właśnie Pana doktora, gdzie podobno jest opis zarówno imienia Jakub, jak i Kuba. Bardzo proszę o pomoc. | |
| Hasło Kuba w moim Słowniku imion przynosi następującą informację: „Imię męskie, które funkcjonuje głównie jako zdrobnienie imienia Jakub; jako imię nadawane oficjalnie nosi je 1189 Polaków (większość z nich urodziła się w latach 90.)” . Podana liczba pochodzi z banku danych Pesel, a oddaje stan z 31 marca 2001 r. To prawda, że przepisy prawa zabraniają nadawania imion zdrobniałych jako metrykalnych. Prawda jednak też, że takie imię nadano wielokrotnie w czasie, gdy wspomniane przepisy obowiązywały, a więc może Pani powołać się na ten precedens. Moim zdaniem męskie imię Kuba należy traktować jako samodzielne (niezależnie od tego może to być zdrobniała forma imienia Jakub). Warto przy okazji dodać, że pierwszy raz imię to nadano najprawdopodobniej w latach 30. ubiegłego wieku. Jan Grzenia | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2007-06-29 |
| Szanowni Państwo, uprzejmie proszę o Państwa opinię na temat imienia Milan - czy może być nadane chłopcu? Kierownik USC Wałcz | |
| Imię to nie narusza żadnego z warunków nadawania imion, które wymienia Prawo o aktach stanu cywilnego. U nas nadano je wprawdzie tylko kilkaset razy, ale w niektórych krajach słowiańskich (zwłaszcza w południowych, ale też w Czechach i na Słowacji) jest ono popularne. Wniosek: nie ma przeszkód, by imię Milan nadać małemu Polakowi. Jan Grzenia | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2007-06-29 |
| Chciałabym prosić o podanie poprawnej nazwy mieszkańców miejscowości Olza: olzanie czy olzianie? | |
| Poprawną formą jest nazwa olzianin, w której widać oboczność z : ź wywołaną przez przyrostek -anin (por. też Gdańsk – gdańszczanin, Lublin – lublinianin, Starogard (Gdański) – starogardzianin). Jan Grzenia | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2007-06-29 |
| Jeśli firma nazywa się Pod Lipami albo W Starej Piekarni, to które z wyrazów w nazwie piszemy wielką literą? Wszystkie? Tylko pierwszy? A może jakoś zupełnie inaczej? | |
| Nazwy firm pojawiające się w pytaniu zostały napisane poprawnie. Nazwy własne (indywidualne) przedsiębiorstw, lokali, obiektów handlowych, dworców piszemy wielkimi literami. Zwykle nazwy tego typu poprzedza uściślający znaczenie wyraz pospolity, taki jak: hotel, apteka, zajazd, karczma, bar, pub. Ponieważ najczęściej określenia te nie wchodzą w skład nazwy własnej, piszemy je małą literą: hotel Polonia, bar Leśny, pub Ściana, zajazd Przy Drodze. W takich zestawieniach nazwy własne można dodatkowo wyróżnić, ujmując je w cudzysłów: hotel „Polonia”, bar „Leśny”, pub „Ściana”, zajazd „Przy Drodze". Przyimki i spójniki wewnątrz tych nazw piszemy małą literą, jeśli jednak nazwa rozpoczyna się od przyimka, piszemy ją wielką literą, np.: osiedle Za Żelazną Bramą, osiedle Pod Skarpą czy przykłady podane w pytaniu. Aldona Skudrzyk | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2007-06-29 |
| Mam problem. Uczennica nazywa się Joanna Sondeja, czy nazwisko to powinno być odmienione np. dyplom dla Joanny Sondei, czy też dyplom dla Joanny Sondeja. Ja nazwisko to odmieniłam, ale dziewczynka powiedziała, że jest to błędna forma. | |
| Nie zawsze nosiciel nazwiska ma rację co do właściwej odmiany owej nazwy własnej. Wielu użytkowników polszczyzny twierdzi wręcz, że ich nazwiska są (z różnych wyimaginowanych zazwyczaj powodów) nieodmienne! Przekonanie to jest błędne i nie ma oparcia w prawidłach rządzących naszym językiem. Nie ma wprawdzie specjalnej ustawy, która regulowałaby odmienność nazwisk, ale faktem niezaprzecalnym jest to, że nazwiska, jak inne wyrazy istniejące w języku fleksyjnym, takim jak nasz, po prostu się odmieniają – jest to rzecz najzupełniej naturalna, zgodna z duchem języka. Obszerne, wielostronicowe hasło na ten temat zawiera m.in. Nowy słownik poprawnej polszczyzny pod red. A. Markowskiego (s. 1686-1698). Jeżeli tylko dane nazwisko można przyporządkować do któregokolwiek polskiego typu deklinacyjnego, to należy je odmieniać. W naszym skomplikowanym języku nie odmienia się tylko naprawdę nielicznych nazwisk, i to wcale nie ze względu na ich pochodzenie, lecz z powodu ich językowego (fonetycznego) ukształtowania. Wśród nazwisk nieodmiennych Jan Grzenia w Słowniku nazw własnych (s. 67) wymienia następujące: 1) zakończone w wymowie na [ła], np. Benoît, Dubois, Pasqua; 2) zakończonych w wymowie na samogłoskę u, np. Ceauşescu, Kimbangu, Nehru, Pompidou, a także z końcowym -x w zapisie: Giraudoux, Levittoux; 3) zakończonych w wymowie na akcentowaną samogłoskę " target="_blank"> (ortograficzne -o, -au, -eau z niewymawianymi -s, -x, np. Hugo, Desnos, Despiau, Cocteaux, Cousteau, Rousseau (zob. także Nowy słownik poprawnej polszczyzny, s. 1694). Oprócz wymienionych typów nazwisk reszta jest obowiązkowo odmienna. Jeśli chodzi o nazwisko Sondeja, to nazwiska tego typu, czyli zakończone na samogłoskę -a mają wzorzec odmiany identyczny jak wyrazy pospolite (zob. Jan Grzenia, Słownik nazw własnych, rozdział VIII ), a zatem nazwisko Sondeja odmienia się jak rzeczowniki rodzaju żeńskiego typu nadzieja, zawieja, żmija (por. także nazwy miejscowe typu Zawoja, Złotoryja). Kolejne formy przypadków wyglądałyby następująco: lp. M. Joanna (Jan) Sondeja, D. Joanny (Jana) Sondei, C. Joannie (Janowi) Sondei, B. Joannę (Jana) Sondeję, N. (z) Joanną (Janem) Sondeją, Ms. (o) Joannie (Janie) Sondei; lm. M. (państwo) Sondejowie, D. (państwa) Sondejów, C. (państwu) Sondejom, B. (państwa) Sondejów, N. (z państwem) Sondejami, Ms. (o państwu) Sondejach. W dopełniaczu, celowniku i miejscowniku liczby pojedynczej zwracają uwagę formy z tematem pozbawionym spółgłoski -j-, które kontynuują przyjęty od lat zwyczaj, ujęty nawet w ortograficzną regułę (np. w Wielkim słowniku ortograficznym języka polskiego pod red. E. Polańskiego). Zwyczaj ów nie pozostaje jednak w zgodzie z wymową tych form, piszemy wprawdzie nadziei, Zawoi, szyi, wymawiamy jednak [nadzieji], [zawoji], [szyji]. Pisownia powyższa nie oddaje także podziału na temat i końcówkę fleksyjną, temat powinien by się bowiem regularnie kończyć na -j-: nadziej-, Zawoj-, szyj-. Niektórzy językoznawcy i miłośnicy polszczyzny (jak Jan Miodek, Zygmunt Saloni czy Maciej Malinowski) postulują zatem wprowadzenie zmiany zasad ortograficznych, te jednak nieprędko pewnie wejdą w życie. Wzorcowo (zgodnie z obowiązującymi regułami należałoby więc napisać tak, jak Pani proponuje: dyplom dla Joanny Sondei. Dodać jednak należy, że najsłynniejszy nosiciel podobnego nazwiska - Kreja, śp. prof. Bogusław Kreja, wybitny polski językoznawca, świadomie nie stosował się do przepisów i w przypadkach zależnych pisał ostentacyjnie Kreji. Także sala koncertowa w Filharmonii Śląskiej w Katowicach nosi imię Karola Stryji. Ostatecznie więc można byłoby uczynić kolejny wyłom w tej nieżyciowej regule i odmienić nazwisko Sondeja z głoską j w dopełniaczu, pisząc: dyplom dla Joanny Sondeji. Zmiany w języku dokonują się powoli, a wpływ na nie mogą mieć także użytkownicy języka, którzy preferują używanie określonych form. Katarzyna Wyrwas | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2007-06-29 |
| Dlaczego jest przymiotnik sądecki? | |
| Do XVIII w. miasto nosiło nazwę Sądecz, z czasem nastąpiło jej skrócenie do znanej obecnie postaci Sącz. Przymiotnik utrwalił pamięć o dawnej formie nazwy. Jan Grzenia | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2007-06-27 |
| Jak odmienić nazwisko Szyngiel – Szyngla czy Szyngiela? | |
| Jak podaje Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN pod red. A. Markowskiego, nazwiska polskie zakończone na -el, jeśli tylko w równobrzmących z nimi rzeczownikach pospolitych tracą w odmianie samogłoskę e, odmieniane są z opuszczeniem jej w przypadkach zależnych, np. Wróbel – D. Wróbla (nie: *Wróbela), bo wróbel – D. wróbla; Dekiel – D. Dekla (nie: *Dekiela), bo dekiel – D. dekla. W nazwiskach Polaków o postaci nietożsamej z rzeczownikiem pospolitym najczęściej w przypadkach zależnych zachowuje się e, np. Lelewel – D. Lelewela; Korbel – D. Korbela. W nazwiskach pochodzenia obcego na -el o zachowaniu lub opuszczeniu [/]e w odmianie decyduje najczęściej stopień adaptacji nazwiska do języka polskiego. Tak więc nazwiska mające na gruncie polskim dłuższą tradycję, jak Hegel, Wedel, Mendel, także: Havel, na ogół tracą w odmianie e: Hegel – D. Hegla, Wedel – D. Wedla, Mendel – D. Mendla, Havel – D. Havla. W odmianie nazwisk osób współcześnie żyjących i nazwisk nie dość ugruntowanych w polskiej tradycji językowej, najczęściej zachowuje się e, np. Orwell – D. Orwella, Fernandel – D. Fernandela, Cromwell – D. Cromwella, Kinkel – D. Kinkela. Wyjątek stanowią nazwiska francuskie, w których ostatnia sylaba jest akcentowana, np. Claudel [wym. Klodel]. Zawsze zachowujemy w ich odmianie samogłoskę e: Claudel – D. Claudela, Ravel – D. Ravela. Jeśli więc idzie o nazwisko Szyngiel, to jako nazwisko pochodzenia obcego oraz nazwisko nietożsame z żadnym polskim rzeczownikiem pospolitym powinno zachować e we wszystkich przypadkach odmiany: M. Szyngiel, D. Szyngiela, C. Szyngielowi, B. Szyngiela, N. Szyngielem, Ms. Szyngielu. Nazwiska z tzw. e ruchomym podlegają jednak również innym uwarunkowaniom, ponieważ o wyborze określonej formy – Szyngiela bądź Szyngla – i jej użyciu w danym środowisku decyduje zwyczaj, który zwykle narzucają nosiciele nazwiska. Jeśli więc Jan Szyngiel wyraźnie życzy sobie, aby mówić, że nie ma Jana Szyngla, że przyglądam się Janowi Szynglowi i mówię o Janie Szynglu, to należy takie życzenie respektować. Jeśli natomiast o nic nam nie wiadomo o preferencjach nosiciela nazwiska, bezpieczniej je odmienić z samogłoską e, będzie bowiem bardziej jednoznaczne. Katarzyna Wyrwas | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2007-06-27 |
| Która z form jest poprawna: Mieszkam w województwie Lubuskim czy Mieszkam w województwie Lubuskiem? Której powinnam używać i czy to zależy od kontekstu? | |
| Nazwy okręgów administracyjnych, w tym także województw, piszemy w polszczyźnie małą literą (zob. Wielki słownik ortograficzny języka polskiego, reguła 128), a zatem poprawny zapis to w województwie lubuskim. Jeśli piszemy (dość skrótowo i nieoficjalnie) nazwę województwa, możemy użyć przymiotnika w lubuskim, również pisanego małą literą. Pisownia !w Województwie Lubuskim oraz !w Lubuskim jest niepoprawna. Nazwę Lubuskie w połączeniu w Lubuskiem należy natomiast zapisać wielką literą, gdyż jest ona w tym przypadku używana jako rzeczownikowa nazwa regionu (por. inne nazwy regionów, jak w Krakowskiem, w Kieleckiem, w Poznańskiem, w Lubelskiem, w Podkarpackiem, zob. też na stronie http://so.pwn.pl/zasady.php?id=629398). Nazwy regionów zachowały do dnia dzisiejszego starą końcówkę przymiotnikową -em, podczas gdy nowszej -im używa się obecnie w odmianie przymiotników będących nazwami województw. Inne zdanie na ten temat ma prof. Jan Miodek, który sądzi, że obecna w nazwach regionów końcówka -em brzmi bardzo sztucznie, na większości współczesnych Polaków robi wrażenie tworu dziwnego i archaicznego, dlatego też Profesor zachęca do posługiwania się końcówką -im w mowie, tylko w piśmie zaznaczając wielką literą różnicę miedzy nazwą regionu i województwa. Opinia Pana Profesora wynika z obserwacji zachowań językowych Polaków, które zapewne w niedługim czasie wpłyną na zmianę obowiązującej odmiany owych nazw regionów, na razie jednak do tego nie doszło. Konkludując, lubuskie powinno być zrozumiane jako nazwa województwa, natomiast Lubuskie jako nazwa regionu, a więc albo w województwie lubuskim, albo w Lubuskiem. Katarzyna Wyrwas | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2007-06-27 |
| Proszę o informację, jak odmieniać takie nazwy, jak ul. Argentyna, ul. Łacina - pewnie jest więcej takich przykładów, ja na razie znalazłam te dwa. | |
| Rzeczownikowe nazwy ulic (np. warszawskie Foksal, Rozbrat) są nieodmienne, jeśli występują z wyrazem ulica. Powiemy więc: na ul. Argentyna, do ul. Łacina. Jeśli nazwa wystąpi sama, może być odmieniana, a gdy kończy się na -a, lepiej ją odmieniać, np. na Foksal albo na Foksalu. Jan Grzenia | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2007-06-27 |
| Jak pisać dopełniacz i inne przypadki w nazwie własnej marki Vitax? Czy w myśl zasad pozbywam się x na rzecz ks, czyli: Vitax – Vitaksu? Czy może zachowuję końcówkę, ponieważ jest to nazwa własna i powinnam napisać: Vitaxu? | |
| Wielki słownik ortograficzny PWN w regule 27 zaleca spolszczenie pisowni -x przed końcówką gramatyczną. Wskazany jest w takim razie zapis Vitaksu, Vitaksowi, Vitaksem, Vitaksie. Jan Grzenia Poprzednia porada była pisana przed zmianami wprowadzonymi do zasad pisowni polskiej przez Radę Języka Polskiego, która w Uchwale ortograficznej nr 17 z 8 grudnia 2008 roku ustaliła dwojaką pisownię przypadków zależnych wyrazów zakończonych literą -x (skrótowce, imiona, nazwiska, nazwy geograficzne, wyrazy pospolite): albo w miejsce końcowego -x- należy pisać -ks-, albo pozostawić w zapisie tematyczne -x-, np. Hortex – Horteksu, Horteksowi, Horteksie albo Hortexu, Hortexowi, Hortexie; Max (von Sydow) – Maksa albo Maxa (von Sydowa); Hendrix – z (Jimim) Hendriksem albo Hendrixem; Halifax (miasto) – do Halifaksu albo Halifaxu (zob. http://sjp.pwn.pl/zasady/27-Polaczenia-literowe-ks-gz-oraz-zakres-uzycia-litery-x;629334.html; http://sjp.pwn.pl/zasady/228-Skrotowce-zakonczone-w-mianowniku-liczby-pojedynczej-na-x;629592.html). Katarzyna Wyrwas, 2015 | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2007-06-26 |
| Jestem mieszkanką miejscowości Wiry. Czy poprawne jest: mieszkam w Wirach, czy (nagminnie używane przez mieszkańców) we Wirach? Jaka jest reguła dodawania e do przyimka w? | |
| Przyimek we stosowany jest wtedy, gdy nazwa miasta, przed którą on stoi, zaczyna się na literę w, a zaraz po niej znajduje się spółgłoska, np. we Wrocławiu, we Wrześni, we Władysławowie, we Włocławku, we Włoszczowie, we Włodawie, we Wronkach itd. Jeśli nazwa miasta rozpoczyna się na inną literę niż w lub jeśli po nagłosowej literze w w nazwie miasta stoi samogłoska, wtedy używamy przyimka w, np. w Warszawie, w Wałbrzychu, w Wirach. Wyjątkiem jest Lwów: zawsze powiemy, że byliśmy we Lwowie (takie użycie motywowane jest tradycją). Stosowanie przyimka we w kontekstach innych niż wyżej wymienione interpretowane jest jako regionalizm krakowski, a w języku ogólnopolskim za połączenie wzorcowe uważne będzie w Wirach i takiej formy radzę używać. Katarzyna Sujkowska-Sobisz | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2007-06-26 |
| Mam dwa pytania dotyczące duńskiej wyspy Graesholm / Graesholmen znajdującej się na Bałtyku w archipelagu Ertholmene nieopodal Bornholmu: (1) Jak ona się nazywa: Graesholm czy Graesholmen? Pierwszą formą posługują się - dla przykładu - duńskie mapy morskie oraz duńska Wikipedia. Drugą z formę znajduję na oficjalnej stronie archipelagu. Tą nazwą posługują się - jak wnoszę z fotografii - mieszkańcy archipelagu. W Internecie częściej używana jest ta dłuższa (choć to nic nie znaczy). Czyżby obie formy były poprawne? (2) Chciałbym napisać zdanie: W przeciwieństwie do większych wysp archipelagu, Christians i Frederiks, Graesholm nigdy nie była zamieszkana. Czy będzie ono poprawne, czy lepiej byłoby nigdy nie był zamieszkany? | |
| (1) Ze śledztwa, które sam przeprowadziłem, wynika, że obie nazwy są poprawne. Rozumiem, że z dwu form dobrych wskazane by było wybrać lepszą. Za taką należy uznać tę, której częściej używają użytkownicy duńskiego. Jest to forma Graesholm, która na stronach internetowych o domenie .dk występuje ok. 2,5 raza częściej. (2) Wielu obcym nazwom własnym można przypisać więcej niż jeden rodzaj gramatyczny, np. ten / to Vancouver. Podobnie jest z podaną nazwą, która może występować jako rzeczownik rodzaju męskiego lub żeńskiego. W podanym przykładzie lepiej napisać Graesholm nigdy nie był zamieszkany. Jan Grzenia | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2007-06-26 |
| Jaka jest poprawna wersja: Figlarnii czy Figlarni? Figlarnia to tylko nazwa firmy. | |
| Skoro mianownik brzmi Figlarnia, to w dopełniaczu lp. oczywiście Figlarni, przez jedno i. Katarzyna Wyrwas | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2007-06-25 |
| W jaki sposób należy odmieniać imię Artie? | |
| Może to być imię męskie lub żeńskie, wymawiane zapewne w formie [arti]. Jako męskie odmieniamy je następująco: Artiego, Artiemu, Artiem, jako żeńskie jest nieodmienne. Jan Grzenia | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2007-06-25 |
| Chciałbym uzyskać opinię na temat możliwości nadania dziecku imienia Ava. Imię takie miała moja babcia, która emigrując po wojnie do Stanów Zjednoczonych zmieniła tam trudne do wymówienia imię Stanisława właśnie na Ava. Z informacji, jakie uzyskałem, imię to jest za granicami polski dosyć popularne: http://www.thinkbabynames.com/meaning/0/Ava. | |
| To angielskie imię jest najprawdopodobniej wariantem imienia Ewa (angielskie Eve), choć niektóre etymologie jego początek dostrzegają w czasach starożytnych. Jako imię Pana babci było oczywiście skróceniem. Nosiła je sławna aktorka Ava Gardner (1920-1990), urodzona 24 grudnia, a więc w dniu imienin Ewy. Jest to - owszem - dość popularne w ostatnich latach imię, jednak wedle mojej wiedzy tylko w niektórych krajach angielskojęzycznych. Nie widzę istotnych przeszkód, by to imię nadawać również w Polsce, z tym, że w pisowni najlepiej by było je spolszczyć, ale nie wiem, czy w formie Awa nadal pozostanie tak atrakcyjne. Jest jeszcze jeden mały kłopot: w języku oryginału wymawia się je [ejwa]. Jeśli więc obstaje Pan przy zamiarze nadania tego imienia dziecku, najlepiej zaproponować je w urzędzie stanu cywilnego, a martwić się (i ewentualnie ponownie pisać do poradni) w razie odmowy. Jan Grzenia | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2007-06-22 |
| Chciałabym zapytać, czy nazwisko Hirsch odmienne się przez przypadki. | |
| Jeśli właścicielem nazwiska Hirsch jest mężczyzna, wtedy odmienia się ono w następujący sposób: Hirsch, Hirscha, Hirschowi, Hirscha, z Hirschem, o Hirschu. Jeśli zaś nazwisko to nosi kobieta, wtedy pozostaje ono nieodmienione. Ewelina Pałka | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2007-06-22 |
| W związku z wątpliwościami, jakie ostatnio pojawiły się w naszym Stowarzyszeniu, proszę o odpowiedź, jak należy odmieniać słowo Gwiazda, tzn. zawodnik występował w „Gwieździe” czy w „Gwiaździe”? Dziękuję za odpowiedź. Stowarzyszenie Rekreacyjno-Sportowe „Gwiazda” | |
| Należy powiedzieć „w Gwieździe”, zachowując oboczności takie same, jak w wyrazie pospolitym. Jan Grzenia | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2007-06-21 |
| Chciałabym się dowiedzieć, czy w przypadku imienia i nazwiska: Florian Henckel von Donnersmarck odmiana w dopełniaczu wygląda: Florian Henckela von Donnersmarcka? | |
| Nazwiska obce z przedimkami typu von, van, de w polszczyźnie są odmieniane, por. np. Otto von Bismarck (Ottona von Bismarcka), Vincent van Gogh (Vincenta van Gogha), Charles de Gaulle (Charles’a de Gaulle’a) i inne. W interesującym Panią nazwisku austriacko-niemieckiego reżysera i scenarzysty pierwsza część (Henckel) pozostaje nieodmienna, formy przypadków byłyby zatem następujące: DB. Floriana Henckel von Donnersmarcka, C. Florianowi Henckel von Donnersmarckowi, N. Florianem Henckel von Donnersmarckiem, Ms. Florianie Henckel von Donnersmarcku (por. także tytuł książki na temat tego magnackiego rodu: A. Kuzio-Podrucki, Henckel von Donnersmarckowie. Kariera i fortuna rodu, Bytom 2003). Jeśli mówi się jednak o rodzie, używając jedynie owej pierwszej części nazwiska (Henckel), jest ona odmieniana, np. Hencklów, Hencklom, Hencklami itd. Katarzyna Wyrwas | |
| Nazwy własne (pisownia i odmiana) | 2007-06-21 |
| Uprzejmie proszę o wyrażenie opinii na temat, czy można dziecku nadać imię Aga. | |
| Imię Aga jest zdrobnieniem od Agnieszka lub Agata. W świetle obowiązujących u nas przepisów prawa (por. Prawo o aktach stanu cywilnego, art. 50, p. 1), nadawanie imion w formie zdrobniałej nie jest dozwolone. Próbowałem sprawdzić, czy imię to nie miałoby szans inną drogą, np. jako zapożyczenie, ale okazało się, że niestety – nie. Imię Aga wprawdzie nadano już w Polsce kilkakrotnie, ale raczej nie można tego uznać za dostateczny argument. Wniosek: choć jest to bardzo sympatyczne imię, nie można go nadać w Polsce zgodnie z prawem. Jan Grzenia | |