| Słowotwórstwo | 2008-09-08 |
| Muszę użyć stosownej formy przymiotnika dla określenia matematycznych własności pewnych obiektów (w tym przypadku macierzy i grafów). W literaturze matematycznej używa się przymiotnika cyrkularny w znaczeniu ‘związany z ruchem wokół koła (okręgu)’ oraz ‘mający w podstawie kształt kolisty’. W języku angielskim występują dwa przymiotniki: circular (właśnie jego odpowiednikiem jest cyrkularny) oraz circulant. Drobna różnica w znaczeniu dotyczy matematycznych parametrów opisujących kształt, w obu przypadkach kolisty. Ewentualne przetłumaczenie tego drugiego słowa również jako cyrkularny prowadzi do niejasności i może być przyczyną błędnego zrozumienia tekstu przez czytelnika. Nie ukrywam, że w tym kontekście chętnie użyłbym formy cyrkulantny, o ile neologizm taki jest dopuszczalny. | |
| Problem leży w adaptacji obcych przymiotników. Intuicja językowa nie zawiodła Pana. Bardzo często funkcję elementu włączającego obcy przymiotnik (nie tylko angielski) do klasy polskich przymiotników pełni przyrostek -ny, zatem: ambivalent – ambiwalent+ny, indolent – indolent+ny, relevant – relewant+ny, ang. evident, fr. évident – ewident+ny, niem., fr., ang. intelligent – inteligent+ny, equipollent – ekwipolentny. W związku z tym uprawnione są formy proponowane przez Pana: circular = cyrkular+ny, circulant = cyrkulant+ny. Aby ustrzec się przed zarzutem, że tworzy Pan w sposób nieuprawniony nowe terminy, proponuję przy wprowadzaniu neologizmu podać w nawiasie odpowiednik angielski. Krystyna Kleszczowa | |
| Słowotwórstwo | 2008-08-28 |
| Czy poprawne jest słowo wyględny, którego używa się w filmie Shrek 2? Nie ma go w żadnym słowniku. | |
| Faktycznie, używa się takiego przymiotnika w Shreku 2. Jest dialog: (Osioł) – Aj, tam. Naprawdę jest taki wyględny? (o Księciu z Bajki) (siostra Kopciuszka) – Wyględny? On jest boski! Twarz to mu chyba Michał Anioł dłutem charatał. Jaki jest więc Książę z Bajki? Piękny jest, przystojny, czyli ma ładny wygląd. Od rzeczownika wygląd utworzono neologizm wyględny, jeszcze w słownikach nie notowany, ale będący w użyciu, zwłaszcza w języku potocznym. Oto garść przykładów ze stron internetowych: nawet Maksymiuk i Filipek mają bardziej wyględne facjaty niż wicepremier-przewodniczący(wirtualnemedia.pl), skąd wziąć niegłupiego i w miarę wyględnego mężczyznę (www.aci.pl), potężny Cadillac i niezbyt wyględny, ale praktyczny (www.autokrata.pl), szukam partnerki na całe życie, jestem nieśmiały niekoniecznie wyględny (www.randki.wp.pl), malutka podróbka i na dodatek niezbyt wyględna (www.audiostereo.pl), trzeba poszukać jakiegoś wyględnego przyodziewku na wieczór (thea.blog.pl), wyglądam całkiem wyględnie (randki.o2.pl). Czy potoczny przymiotnik względny jest poprawny? Spójrzmy na podobnie zakończone wyrazy: względny ‘zależny od różnych względów’ od wzgląd, błędny ‘zawierający błąd, omyłkowy; fałszywy, niewłaściwy’ od błąd, żołędny pot. ‘w kartach: treflowy’ od żołądź, drugorzędny ‘należący do niższej kategorii’ od słów drugi irząd. Wszystkie wymienione przymiotniki zostały utworzone za pomocą przyrostka słowotwórczego -ny z towarzyszącą wymianą samogłosek ą : ę. Wyględny został utworzony w podobny sposób, a więc zgodnie z zasadami tworzenia nowych wyrazów. Nie łamie żadnych norm poprawnościowych, jest dość przejrzysty znaczeniowo (zwłaszcza w kontekście) i można go uznać za poprawny, choć nadaje się on do stosowania jedynie w określonych sytuacjach: nieoficjalnych, potocznych kontaktach językowych. Jeśli wyraz ten okaże się potrzebny i bardzo się upowszechni, z pewnością z czasem odnotują go kolejne wydania słowników. Katarzyna Wyrwas | |
| Słowotwórstwo | 2008-07-24 |
| Mam wątpliwość, czy można używać w słowa doposażyć. W wielu słownikach go po prostu nie ma. W życiu pojawia się w wielu pismach i sprawozdaniach np. doposażono oddział szpitala; doposażono policjantów; doposażono 100 szkół. | |
| Faktycznie, w większości słowników, także historycznych, nie ma czasownika doposażyć. Jest jednak w Praktycznym słowniku współczesnej polszczyzny pod red. H. Zgółkowej, odnotowano także czasownik doposażyć w nowszych słownikach ortograficznych (PWN z 1999, 2003). Mamy tu jeszcze jeden dowód na to, że słowniki języka polskiego nie ogarniają całego zasobu słownego. Rzecz o tyle ciekawa, że znaczenie czasownika doposażyć jest bardzo czytelne nawet bez kontekstu. Oczywiście dalekie jest od źródłowego wyrazu posag, ale nawiązuje do odnotowanego w słownikach i powszechnie znanego czasownika wyposażyć ‘zaopatrywać w coś, zwykle w przedmioty niezbędne do prawidłowego funkcjonowania, do wykonywania czegoś’. Przedrostek do- ma znaczenie ‘wykonanie czynności dodatkowej, uzupełniającej’ (dolać, doczytać, dosypać), tak więc doposażyć znaczy ‘wyposażyć dodatkowo, uzupełnić wyposażenie’. Podstawą słowotwórczą jest zatem czasownik wyposażyć. Czy są jakieś inne czasowniki utworzone w analogiczny sposób jak doposażyć? Do takich zaliczyć można: dobudować ‘wybudować dodatkowo’, dobarwić ‘zabarwić jeszcze raz’, dobudzić ‘z trudem zbudzić, obudzić (czynność budzenia była wcześniejsza)’, dociąć ‘wyciąć do końca, do określonego miejsca’, dodrukować ‘wydrukować dodatkowo’, dogotować ‘ugotować dodatkową ilość’ itd. (podkreślałam czasowniki będące bazą słowotwórczą). Jak wynika z zaproponowanej tu analizy słowotwórczej, kwestionowanie poprawności wyrazu doposażyć byłoby bezzasadne, zwłaszcza że czasownik jest w powszechnym użyciu. UWAGA: w Praktycznym słowniku współczesnej polszczyzny pod red. H. Zgółkowej analiza słowotwórcza jest inna niż podana wyżej. Autor hasła wywodzi doposażyć od posażyć. Krystyna Kleszczowa | |
| Słowotwórstwo | 2008-07-10 |
| Jak brzmi przymiotnik od słowa entropia – entropijny, entropowy, entropiczny? | |
| Wszystkie podane postaci przymiotnika od rzeczownika entropia (z gr. entrope ‘zwrócenie się, obrót’) są zgodne z zasadami słowotwórstwa języka polskiego, czego dowodem niech będą analogiczne pary: entropia – entropijny jak: utopia – utopijny; filantropia – filantropijny; mizantropia – mizantropijny; entropia – entropowy jak: parodia – parodiowy; endoskopia – endoskopowy, folia – foliowy; entropia – entropiczny jak kaligrafia – kaligraficzny; epidemia – epidemiczny; histologia – histologiczny. Jak oceniać poprawność w przypadku, gdy system dopuszcza formy wariantywne? Trzeba kierować się zwyczajem językowym. Sprawdzałam w Internecie, w użyciu są wszystkie trzy przymiotniki. Być może za jakiś czas jedna z nich „zwycięży”, może się zdarzyć, że przymiotniki te zróżnicują się znaczeniowo, mogą też zróżnicować się pod względem stylistycznym. Na razie zalecam kierowanie się własną intuicją językową. Gdybym ja sama miała się decydować, wybrałabym postać entropijny. Krystyna Kleszczowa | |
| Słowotwórstwo | 2008-06-28 |
| Która forma jest poprawna: audiofilizm czy audiofilstwo? | |
| W Uniwersalnym słowniku języka polskiego odnotowane są wyrazy audiofil ‹audio- + -fil› książk. ‘osoba przywiązująca szczególną wagę do jakości odtwarzanego na nośnikach dźwięku’ oraz audiofilski książk. przymiotnik od audiofil, natomiast brak haseł audiofilizm i audiofilstwo. Autor(ka) pytania nie pisze, o jakie znaczenie chodzi, ale domyślam się, że o ‘bycie audiofilem’. W Internecie funkcjonują oba wyrazy właśnie w takim znaczeniu. Który jest poprawny? Oba mieszczą się w normie słowotwórczej, co potwierdzają przykłady: wandal → wandalizm, neofita → neofityzm, kabotyn → kabotynizm (to formacje z przyrostkiem -izm/-yzm); nauczyciel → nauczycielstwo ‘zawód, zajęcie nauczyciela’, malkontent → malkontenctwo, dygnitarz → dygnitarstwo, generał → generalstwo, moralizator → moralizatorstwo (to formacje z przyrostkiem -stwo). W przypadku, gdy system dostarcza dwóch możliwości, o poprawności decyduje zwyczaj językowy. Krystyna Kleszczowa | |
| Słowotwórstwo | 2008-02-06 |
| Jestem na wymianie studenckiej w Walencji. Wielu Polaków, których tu spotkałam, nazywa język tego regionu walencjańskim. Nazewnictwo to razi mnie bardzo. Moja intuicja językowa mówi mi, że jedyną i słuszną formą jest nazwa język Walencji, której to nazwy dotychczas używałam bez zastanawiania się nad jej poprawnością. Mam w tej kwestii rację, czy też moja intuicja językowa mnie zawiodła? | |
| Przymiotnik walencjański (upominam się też o walencyjski) można zaakceptować, bo jest poprawnie zbudowany. Od podanej nazwy miasta tworzymy jednak zwykle przymiotnik Walencji, zresztą słowniki podają go od dawna. W takim razie polecam go jako wzorcowy. Jan Grzenia | |
| Słowotwórstwo | 2008-02-04 |
| Czy można utworzyć czasownik dokonany zaimplementować? Która z podanych form jest poprawna: (za)implementować do systemu, (za)implementować w systemie, (za)implementować w system (chodzi o rozwiązania informatyczne). | |
| Wybór przedrostka za- jako morfemu sygnalizującego dokonaność czasownika jest zasadny, przedrostek ten często pojawia się w czasownikach o tematach obcych zakończonych na -ować, np. zaakcentować, zaatakować, zadeklarować, zarejestrować, zarezerwować, zatarasować. Trudniejsze dla językoznawcy jest rozstrzyganie, który model składniowy jest lepszy: zaimplementować do systemu, w systemie czy w system. Trudne, bo odnalezione informacje o znaczeniu czasownika implementować są dość ogólne (inform. ‘opracować, opracowywać implementację’, a implementacja to ‘wersja programu, języka programowania lub systemu operacyjnego przystosowana do pracy na określonym typie komputera’ lub ‘przystosowanie programu, języka programowania lub systemu operacyjnego do pracy na określonym typie komputera; implementowanie’ (to definicje z Uniwersalnego słownika języka polskiego pod red. S. Dubisza). Niestety, przy czasowniku bezprzedrostkowym, zatem niedokonanym (brak zaimplementować), nie ma wskazówek co do łączliwości składniowej. Jeżeli w środowisku informatyków implementować funkcjonuje już z którymś z trzech modeli składniowych, proponuję powtórzyć go przy czasowniku dokonanym (jeżeli np. używa się konstrukcji implementować do systemu, można też zaimplementować do systemu). W przypadkach, gdy mamy różne, ale funkcyjnie równorzędne schematy składniowe, decyduje uzus. W Internecie funkcjonuje składnia z przyimkiem do. Trudno jednak na tej podstawie orzekać o zwyczajach językowych środowiska informatyków. Krystyna Kleszczowa | |
| Słowotwórstwo | 2008-02-01 |
| Czy poprawna jest forma bazodanowy ('odnoszący się do bazy danych')? | |
| Przymiotnik *bazodanowy nie jest notowany w słownikach języka polskiego, choć łatwo go odszukać w Internecie i, ku zaskoczeniu autorki tej odpowiedzi, poświadczeń jest bardzo dużo, zwłaszcza w zestawieniu marketing bazodanowy. Mimo to wyraz nie jest akceptowany przez lingwistów. Według Hanny Jadackiej neologizm ten łamie zasady łączliwości kategorialnej, bo choć przyrostek -owy jest często wykorzystywany, pojawia się tylko po podstawach rzeczownikowych (por. pozornie podobny wyraz węglowodanowy, ale ten od węglowodan). Tymczasem leksem dane to uprzymiotnikowiona postać imiesłowu. Jadacka, autorka książki Kultura języka polskiego. Fleksja, słowotwórstwo, składnia (Warszawa 2005) uważa, że nie powinno się wprowadzać do obiegu neologizmu *bazodanowy. Jego budowa odbiega od zasad polskiego słowotwórstwa, a nie ma potrzeby tworzenia takiego wyrazu. Pisze: „Wyrażenia o analogicznej strukturze – lista chętnych, kasa chorych, zjazd uczonych – również nie wymagają „przekładu” na przymiotnik (*listochętnowy, *kasochorowy, *zjazdouczonowy)” (s. 103-104 wymienionej pozycji). Krystyna Kleszczowa | |
| Słowotwórstwo | 2008-02-01 |
| Szanowni Państwo, proszę o udzielenie mi następującej informacji: jak dzieli się słowotwórczo wyraz nauczyciel? Jaki ma rodzaj w liczbie mnogiej? | |
| Wyraznauczyciel pochodzi od czasownika nauczać, a został utworzony za pomocą przyrostka -yciel. Podział słowotwórczy: naucz-yciel. Pod względem rodzajowym jest to rzeczownik męskoosobowy. Wykładniki męskoosobowości najpełniej wyrażają się w liczbie mnogiej: ci nauczyciele, młodzi nauczyciele (powiedzieli) itp. Mirosława Siuciak | |
| Słowotwórstwo | 2008-02-01 |
| Jaką formacją słowotwórczą jest kilofozaur? | |
| Słowniki nie notują wyrazu kilofozaur, nie ma też takiego słowa w Internecie. W takiej sytuacji trudno odpowiedzieć na pytanie, bo w pytaniu brak kontekstu, nie jest też podane znaczenie, a to mogłoby ułatwić interpretację neologizmu. Nieostre jest zresztą samo pytanie: „jaka to formacja słowotwórcza?” Chodzi o budowę czy może o znaczenie? Pierwsze skojarzenie to analogia z dinozaur, wiadomo przecież, że podobnych nazw jest bardzo dużo, por. abriktozaur, adamantizaur, kamptozaur, kangnazaur, klasmodozaur itd., zob. w Wikipedii. Brak jednak na liście dinozaurów *kilofozaura! Krystyna Kleszczowa | |
| Słowotwórstwo | 2008-01-31 |
| Czy poprawna jest forma określenia zawodu elektroinżynier? | |
| Nazwa zawodu rzecz jasna nie jest poprawna. Zapewne zaciążyła nad tą formą jakaś nadzwyczajna chęć skrócenia nazwy. W takim kształcie jest ona nieczytelna (inżynier elektryczny?) i niezgodna z zasadami. Ten zawód to zapewne inżynier elektryk. Prawdopodobnie zaważyć tu mogła też analogia do nazwy elektrotechnik - człowiek o wykształceniu technicznym, który obsługuje i naprawia urządzenia elektryczne. Zauważmy, że na poziomie wykształcenia średniego nazwy o takiej konstrukcji się utrwaliły, por. zootechnik, dla wyższego zaś charakterystyczne są zestawienia dwuczłonowe. Aldona Skudrzyk | |
| Słowotwórstwo | 2006-03-03 |
| Czy archiwista w zakładzie pracy prowadzi sprawy z zakresu archiwowania czy archiwizowania dokumentów? | |
| Archiwista zajmuje się archiwizowaniem. Taką formę podają zgodnie słowniki języka polskiego, np. Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny pod red. Haliny Zgółkowej (Poznań 1994, t. 2). Tu są też wymienione słowa: archiwista, archiwizowanie, archiwizowany. Słowo archiwizować jest pochodne od archiwum. Istnieją też słowa: archiwalia, archiwalnie, archiwalny, archiwariusz, archiwistyka, archiwoznawstwo, archiwum. Małgorzata Kita | |
| Słowotwórstwo | 2006-01-20 |
| Czy do kobiety, pełniącej funkcję Starosty Powiatu powinnam zwracać się: pani starosto, czy też starościno? | |
| Wyraz starosta ma odpowiednik żeński starościna, ale nie w znaczeniu ‘starosty powiatu’, tylko na przykład starosta i starościna na weselu czy też w znaczeniu ‘osoba przewodząca jakiejś grupie’ (np. starościna roku na studiach). Starościna dawnej polszczyźnie był używany w znaczeniu ‘żona starosty’ (podobnie jak starościanka ‘córka starosty’ istarościc ‘syn starosty’). Tak więc forma proponowana przez Panią jako pierwsza, czyli pani starosto jest lepsza. Zwykle oficjalne nazwy zawodów, funkcji, stopni i tytułów naukowych w przypadku kobiet są nieodmieniane: pani profesor, pani doktor, pani psycholog, ale wyraz starosta odmienia się według wzoru odmiany żeńskiej, więc pani starosta powiedziała, spotkałam się z panią starostą i pani starosto, proszę panią starostę o potwierdzenie spotkania. Romualda Piętkowa | |
| Słowotwórstwo | 2006-01-11 |
| Czy i jak tworzyć wyraz oznaczający kobietę doktor? | |
| Istnieje w języku polskim możliwość tworzenia nazw żeńskich od rzeczowników męskich – najczęściej za pomocą przyrostka -ka, np. lekarz → lekarka, student → studentka, fryzjer → fryzjerka itp., dlatego też nie ma przeszkód formalnych, aby od rzeczownika doktor utworzyć żeńską formę doktorka. Oprócz wspomnianych aspektów słowotwórczych, formalnych, istnieją jednak w języku także inne względy natury społecznej, zwyczajowej, a one raczej nie dopuszczają formy doktorka – nawet jeżeli taki wyraz zostanie użyty, to ma on zabarwienie ironiczne, deprecjonujące. Wiąże się to z występującym w polszczyźnie zwyczajem, że od nazw określających stopnie naukowe (magister, doktor, profesor) czy też urzędy (dziekan, rektor, minister, premier, prezydent), także niektóre zawody (inżynier, architekt), nie tworzymy nazw żeńskich metodami słowotwórczymi, ale dodajemy rzeczownik pani, a więc pani doktor, pani minister, pani dziekan. Charakterystyczne dla takich połączeń jest to, że w zdaniu odmienia się tylko człon pierwszy (pani), np. rozmawiałem z panią doktor, nie widziałem pani dziekan, słyszałam o pani minister. Jeżeli do tytułu naukowego czy nazwy urzędu dodane jest nazwisko, wówczas możemy pominąć wyraz pani, np. rozmawiałem z doktor Nowak, nie widziałem dziekan Kowalskiej, słyszałam o minister Kamińskiej. Różnica między formą żeńską a męską w użyciu tego typu wyrazów polega na tym, że forma żeńska pozostaje w zdaniu nieodmienna, natomiast męska podlega pełnej odmianie, np. rozmawiałem z doktorem Nowakiem, nie widziałem dziekana Kowalskiego, słyszałam o ministrze Kamińskim. Mirosława Siuciak | |
| Słowotwórstwo | 2006-01-11 |
| Moje pytanie dotyczy zagadnień związanych z podziałem stopniowania przymiotników i przysłówków. Różne słowniki i podręczniki szkolne proponują różne kategorie podziałów: A) proste, B) opisowe, C) nieregularne albo: A)proste, B)opisowe, albo: A) proste regularne, B) proste nieregularne, C) opisowe. Który z tych podziałów jest najbardziej poprawny metodycznie (dla klasy szóstej szkoły podstawowej)? | |
| Myślę, że w celu uporządkowania informacji o stopniowaniu dobrze byłoby wykorzystać informacje zawarte w Małym słowniku terminów gramatycznych B. Cząstki-Szymon, H. Synowiec, K. Urban, który został przygotowany przez metodyków w oparciu o program nauczania języka polskiego w szkole podstawowej. Autorki, wyróżniając stopniowanie regularne, nieregularne i opisowe, klarownie objaśniają, czym poszczególne typy różnią się od siebie. Ewa Biłas-Pleszak | |
| Słowotwórstwo | 2005-12-13 |
| Ostatnio w supermarkecie Tesco przy jednej z kas ujrzałam tabliczkę Kasa nieczynna. Za nieudogodnienia przepraszamy. Czy istnieje słowo nieudogodnienie? Zawsze wydawało mi się, że powinno to być uniedogodnienie, ale nie jestem już pewna, bo żadnego z powyższych słów nie ma w łowniku języka polskiego! Najprościej byłoby powiedzieć niedogodności, ale chciałabym wiedzieć, czy uniedogodnienia (nieudogodnienia?!) mają jakąś racje bytu. | |
| Żaden słownik nie jest w stanie zarejestrować wszystkich wyrazów, bo mamy do czynienia z klasą otwartą. Neologizm nieudogodnienie należy zakwalifikować do wyrazów potencjalnych, utworzonych zgodnie z regułami słowotwórczymi polszczyzny: por. lubienie → nielubienie, przybycie → nieprzybycie, też: nieprzystosowanie, nieoddanie, niespłacenie np. długu. Regułami derywacyjnymi można interpretować ciągi: dogodny → udogodnić → udogodnienie → *nieudogodnienie, też: lepszy → ulepszyć → ulepszenie – *nieulepszenie, wolny → uwolnić → uwolnienie → *nieuwolnienie. Jest zatem nieudogodnienie innowacją językową, zakotwiczoną w systemie języka, ale nieakceptowaną przez wszystkich użytkownika języka (dlatego dałam gwiazdkę). Z punktu widzenia semantyki podanego wypowiedzenia (Kasa nieczynna. Za nieudogodnienia przepraszamy) neologizm nie jest fortunny. Wprawdzie mamy możliwy do zaprzeczenia rzeczownik odsłowny udogodnienie, ale czynna kasa w sklepie jest stanem normalnym, który trudno nazwać udogodnieniem, a tylko wtedy można by mówić o znaczeniu braku czy przeciwstawności przedrostkowego nie- (nieudogodnienie). Ma zatem rację autorka pytania, że użycie potencjalnego nieudogodnienie w ogłoszeniu jest niewłaściwe. Zdecydowanie lepszy jest rzeczownik odsłowny uniedogodnienie (pochodny od czasownika uniedogodnić, ten zaś od przymiotnika niedogodny, podobnie: unieruchomienie od unieruchomić, a ten od nieruchomy). Jeszcze innym, prostszym sposobem jest użycie nazwy cechy: niedogodność ‘to, że coś jest niedogodne’. Krystyna Kleszczowa | |
| Słowotwórstwo | 2005-12-06 |
| Czy program komputerowy napisany w języku Pascal można nazwać programem paskalowym czy pascalowym? A napisany w języku Basic – basicowym, bo raczej nie basikowym. | |
| Przymiotniki od nazw języków i programów komputerowych mają z reguły końcówkę -owy, np. HTML-owy, windowsowy. To argument na korzyść form pascalowy (ewentualnie paskalowy), basicowy, które należy uważać za wzorcowe. Jan Grzenia | |
| Słowotwórstwo | 2005-11-15 |
| Czy istnieje żeńska forma słowa heros - tzn. heroska? Czy użycie takiej formy jest poprawne? Istnieje słowo o podobnym znaczeniu – heroina, ale ona kojarzy mi się jednoznacznie z kobieta uwodzącą, seksualną, a nie z silną, waleczną osoba. Dlatego chciałam zapytać, czy istnieje takowe rozróżnienie, czy też nie. Dziękuję za odpowiedź. | |
| Forma żeńska od heros to heroina. Inny słownik języka polskiego pod redakcją Mirosława Bańki podaje następującą definicję tego słowa: ‘aktorka lub bohaterka’. W dyskursie teorii literatury to słowo jest używane. Skojarzenia z kobietą uwodzicielską mają charakter jednostkowy, czyli są właściwe tylko osobie zadającej to pytanie. Żaden ze współczesnych słowników języka polskiego nie notuje słowa heroska. Choć słowo wymyślone przez pytającego jest zgodne z polskim systemem słowotwórczym (aktor > aktorka, pisarz > pisarka, bohater > bohaterka), to jednak nie istnieje w leksyce polskiej. Nie ma potrzeby dublowania formy żeńskiej już istniejącej, czyli wyrazu heroina. Małgorzata Kita | |
| Słowotwórstwo | 2005-11-08 |
| Chciałbym spytać o możliwość utworzenia przymiotnika od wyrazu obcego pochodzenia tabu. Zastanawiam się, czy funkcjonujący gdzieniegdzie wyraz tabuiczny jest dopuszczalny. Słowo tabu pojawia się ostatnio tak często, że konieczność używania stosownego przymiotnika wydaje się nagląca. | |
| Przymiotnik od tabu już istnieje, brzmi tabuistyczny i jest odnotowany w kilku słownikach (np. Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. S. Dubisza, Wielki słownik wyrazów obcych pod red. M. Bańki, Wielki słownik ortograficzny PWN pod red. E. Polańskiego. Forma tabuiczny pojawia się w tekstach, ale jest rzadka. Katarzyna Wyrwas | |
| Słowotwórstwo | 2005-11-04 |
| Czy da się tworzyć poprawne przymiotniki od nazw geograficznych typu Turku i Tartu? | |
| Od Tartu mamy utrwaloną formę tartuski. Od drugiej nazwy (i podobnie zakończonych) nie tworzy się przymiotnika, ale można by stosować analogicznie zbudowaną formę turkuski. Jan Grzenia | |